بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

مقدمهابطحی از بازیگران سیاسی ایران است که حضور در عرصه سیاست را با ادبیات گره زده است. او همیشه در تمام طول دوران فعالیت سیاسی خود به نوعی درگیر فعالیتهای فرهنگی بوده است. از نوشتن مقالات در حوزه های مختلف تا نوشته داستان های کوتاه و بلند٬ قلم همیشه نقشی در زندگی او داشته است. او که روحانی میانه رویی است طعم زندان را نیز در جمهوری اسلامی بعد از اتفاقات ۸۸ تجربه کرد. گذرِ خان کتابی است که در سال ۱۴۰۱ مجوز چاپ گرفت. نگاه ابطحی در این کتاب نگاهی روایت گرانه است که سعی می کند در عین بیان داستان تا حدودی حال و هوای قم قبل از انقلاب را ترسیم کند.۱کتاب به داستانی مرتبط با حوزه علمیه می پردازد٬ کاری که در ادبیات داستانی ما کمتر اتفاق افتاده است. این شاخصه یعنی ورود به حوزه علمیه به کتاب هویتی قابل اعتنا می بخشد. کتاب به لحاظ نگارش٬ داستانی روان دارد. نثر ساده اما مستحکم کتاب٬ به کتاب جذابیت ادبی می بخشد. کتاب با داستانی جذاب شروع می شود و شروع کتاب یکی از نقاط قوت آن به حساب می آید. شخصیتهای کتاب محدود می مانند و این کار را برای داستان نویس راحت تر می کند. کتاب به نوعی مرا به یاد سریالها و فیلم ها تلویزیونی می اندازد که تمامی اتفاقات در محیطی محدود اتفاق می افتند. داستان در فضایی ملودرام پیش می رود هر چند به نظر می رسد نویسنده سعی دارد به آن تِمی سیاسی ببخشد. تا بخشهای پایانی داستان با آهنگی یکنواخت و سرعتی مناسب پیش می رود. اما به نظر می رسد نویسنده هر چه بیشتر پیش می رود در روایت گری اتفاقات در می ماند. به داستان سرعت می بخشد تا شاید از آهنگ کُند آن بکاهد٬ اما همین سرعت به پایان بندی داستان شکلی نامناسب می بخشد. ۲تمام داستان در قم اتفاق می افتد. داستان بین سه محل اصلی در جریان اس بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

تنهایی گاهی آنقدر بزرگ می شود که نفست را می گیرد، نمی دانی به کدامین نوای زندگی گوش کنی. کاش می شد زندگی را همیشه زندگی کرد. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

در انتظار نوبت آزمایش نشسته‌ام. همه مدل آدمی می آید و می رود. کسانی که بیشتر از همه نظر مرا جلب می کنند سالمندان هستند. داستان زندگی همه به همین نقطه ختم می شود. روزهای سبز می گذرند و آرام آرام روزهای خزان فرا می رسند. روزهای خزان به زمستان و بعد هم خاموشی.داستان غریبی است زندگی، اینکه آدمی همیشه در طمع بیشتر داشتنی است بی انتها این داستان را حتی غریبتر می کند. اطاق خلوت تر شده است. تنها سه نفر غیر از من در اطاق انتظار نشسته‌اند.بالاخره نوبت من شد. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...

این روزها با خبر رفتن خیلی ها همراه شده است، احمدرضا احمدی، ر. اعتمادی و میلان کوندرا. با میلان کوندرا شاید بار دیگر با دنیای داستان آشتی کردم. نویسنده ای به غایت قدرتمند که شاید تا سالها نویسنده ای هم پای او دیده نشود. اما مهمترین چیزی که در مورد کوندرا برایم جذابیت ایجاد کرده بود مهاجرت و در تبعید زندگی کردنش بود. نویسنده ای که هیچگاه تصمیمی به بازگذشت نگرفت. غم غربت و رنج مهاجرت و تبعید را پذیرفت اما به کشورش بازنگشت. گاهی وقتها که به مهاجرت فکر می کنم می بینم در واقع خیلی از ما که مهاجرت را بر ماندن ترجیح دادیم به نوعی درد تبعید را به در وطن ماندن ترجیح داده ایم. وطنی که برایمان ارزشمند است، هنوز با سرود ای ایران دست به سینه می ایستیم و اشک در چشمان حلقه می زند، اما پذیرفته ایم که در تبعید زندگی کنیم. پیشتر هم گفته ام شاید جهان بدون مرز، خالی از معنا نباشد، اما بدون شک پذیرفتنش سخت و مشکل است. در مهاجرت هیچ وقت گیجی رهایت نمی کند، در مهاجرت هیچ وقت درد نداشتن بعضی چیزها آرام نمی شود، اما باز هم معنای جهان وطنی به سراغت می آید. باز هم دردی که تو را به آدمها گره می زند رهایت نمی کند و تو می مانی و سئوالاتی که نمی دانی پاسخش را از که بجوئی. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...